ਸ਼ਾਇਰੀ ਦੀ ਪਵਿੱਤਰ ਗੰਗਾ
ਆਕਾਸ਼ਦੀਪ
ਗੁਜ਼ਰ ਗਿਆ ਵੋਹ ਵਕਤ ਜਬ ਤੇਰੇ ਤਲਬਗਾਰ ਥੇ ਹਮ,
ਅਬ ਖੁਦਾ ਭੀ ਬਨ ਜਾਉ ਤੋ, ਸਜ਼ਦਾ ਨਾਂ ਕਰਾਂਗੇ।
ਹੋਈ ਹੈ ਉੱਜੜੇ ਘਰਾਂ ਵਿੱਚ ਰੋਸ਼ਨੀ,
ਕਿਸਮਤ ਨੇ ਦਿਲ ਤੇ ਪੱਥਰ ਧਰਿਆ ਹੋਵੇਗਾ।
ਮੈਂ ਸੋਚਿਆ ਮੇਰੇ ਬਲਦੇ ਦੀਵਿਆਂ ਨੂੰ ਵੇਖ ਕੇ,
ਕਿੱਦਾਂ ਹਵਾ ਨੇ ਸਬਰ ਕਰਿਆ ਹੋਵੇਗਾ।
ਮੇਰੀ ਆਂਖੇ ਭੀ ਏਕ ਦਿਨ ਮੁਝ ਸੇ ਕਹਿ ਦੇਂਗੀ,
ਖਾਅਬ ਨਾਂ ਉਸ ਸਕੇ ਦੇਖਾ ਕਰੋ,
ਹਮ ਸੇ ਅਬ ਰੋਇਆ ਨਹੀਂ ਜਾਤਾ।
ਮਤ ਰੋਕ ਮੁਝੇ ਮਸਜਿਦ ਮੇਂ ਬੈਠ ਕਰ ਪੀਨੇ ਸੇ,
ਜਾਂ ਜਗਾ ਵੋਹ ਬਤਾ ਜਹਾਂ ਖੁਦਾ ਨਹੀਂ ਹੈ।
ਮੈਂ ਫਰਿਸ਼ਤਾ ਨਹੀਂ ਹੂੰ ਇਨਸਾਨ ਹੂੰ,
ਮੇਰੀ ਪਹਿਚਾਨ ਹੈ ਖਤਾ ਕਰਨਾ।
ਤੂੰ ਵੀ ਸ਼ੀਸ਼ੇ ਵਾਂਗ ਬੇਵਫਾ ਨਿਕਲਿਆ,
ਜੋ ਸਾਹਮਣੇ ਆਇਆ ਉਸਦਾ ਹੀ ਹੁੰਦਾਂ ਗਿਆ।
ਟੁੱਟ ਕੇ ਰਿਸ਼ਤਾ ਸਾਡਾ ਹੋਰ ਸੁੰਦਰ ਹੋ ਗਿਆ,
ਤੈਨੂੰ ਮਿਲ ਗਈ ਮੰਜ਼ਿਲ ਮੈਂ ਫਿਰ ਮੁਸਾਫਿਰ ਹੋ ਗਿਆ।
ਕੁਝ ਲੋਕ ਬੱਸ ਇੰਨਾਂ ਕੂੰ ਹੀ ਸਮਝਦੇ ਨੇ ਰਾਗ ਨੂੰ,
ਜੇ ਸੋਨੇ ਦੀ ਹੈ ਬੰਸਰੀ ਤਾਂ ਬੇਸੁਰੀ ਨਹੀਂ।
ਆਕਾਸ਼ ਦੀਪ ਭੀਖੀ
