ਵਿਅੰਗ ਨਹੀਂ –
ਮੈਨੂੰ ਆਪਣਾ ਪੰਜਾਬ ਜਮਾਂ ਈ ਤਖਤੂਪੁਰੇ ਵਾਲੇ ਬਾਬੇ ਵਰਗਾ ਲਗਦੈ।
ਮਨਦੀਪ ਖੁਰਮੀ
ਪੰਜਾਬ ਦੀ ਅਜੋਕੀ ਹਾਲਤ ਦੇਖ ਕੇ ਬੜਾ ਦਿਲ ਜਿਹਾ ਖੁੱਸਦੈ। ਕਿਸੇ ਵੇਲੇ ਪੰਜਾਬ ਦੀ ਦੇਸ਼ਾਂ ਵਿਦੇਸ਼ਾਂ ਵਿਚ ਚੜ੍ਹ ਮੱਚੀ ਹੋਈ ਸੀ, ਪਰ ਹੁਣ ਤਾਂ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਲੀਡਰਾਂ ਨੇ ਇਹਦੀ ਦਸ਼ਾ ਸੁਧਾਰਨੀ ਸੀ, ਉਹੀ ਕੁੱਕੜਾਂ ਵਾਂਗ ਲੜੀ ਜਾਂਦੇ ਆ। ਜੇ ਮੇਰੀ ਗੱਲ ਦਾ ਯਕੀਨ ਨਹੀਂ ਆਉਂਦਾ ਤਾਂ ਅਖ਼ਬਾਰ ਵੇਖ ਲਿਆ ਕਰੋ ਕਿ ਕਿਵੇਂ ਗੱਲੀਂਬਾਤੀਂ ਇੱਕ ਦੂਜੇ ਦੇ ਜੁੰਡੇ ਪੱਟੀ ਜਾਂਦੇ ਆ। ਭਰਾਵੋ ਇਹ ਤਾਂ ਆਪਾਂ ਲੋਕ ਹੀ ਆਂ ਜਿਹੜੇ ਫਿਕਰਾਂ ਸੰਸਿਆਂ ਚ ਆਵਦਾ ਖੂਨ ਸੁਕਾਈ ਜਾਂਨੇ ਆਂ। ਮੈਨੂੰ ਤਾਂ ਇਉਂ ਲਗਦੈ ਕਿ ਨਿੱਤ ਇੱਕ ਦੂਜੇ ਦੀ ਕੁੱਤਪੋਹ ਕਰਕੇ ਆਥਣੇ ਇੱਕ ਦੂਜੇ ਨੂੰ ਫੋਨ ਕਰਕੇ ਪੁੱਛਦੇ ਹੋਣਗੇ ਕਿ “ਕਿਉਂ, ਅੱਜ ਮੇਰਾ ਬਿਆਨ ਕਿਵੇਂ ਰਿਹਾ?” ਲੋਕਾਂ ਦੇ ਵੀ ਸਿਰ ਤੋਂ ਪਾਣੀ ਲੰਘਿਆ ਪਿਐ। ਜੇ ਵੋਟਾਂ ਦਾ ਬਾਈਕਾਟ ਕਰਦੇ ਆ ਤਾਂ ਇਸ ਗੱਲੋਂ ਡਰਦੇ ਆ ਕਿ ਕੋਈ ਹੋਰ ਹਮਾਤੜ ਆ ਕੇ ਨਾ ਸਿਰ ਤੇ ਬਹਿਜੇ। ਜੇ ਵੋਟਾਂ ਪਾਉਂਦੇ ਆ ਤਾਂ ਉਸੇ ਚੁਰਾਸੀ ਵਾਲੇ ਚੱਕਰ ਵਿਚ ਉਲਝ ਜਾਂਦੇ ਹਨ, ਜਿਸ ਚੋਂ ਨਿਕਲਣ ਲਈ ਹੱਥ ਪੈਰ ਮਾਰੇ ਸੀ, ਜਦੋਂ ਪੰਜਾਬ ਦੇ ਲੋਕਾਂ ਦੇ ਜੀਵਨ ਦੀ ਦਿਨੋ ਦਿਨ ਉਲਝਦੀ ਜਾ ਰਹੀ ਤਾਣੀ ਵੱਲੀਂ ਦੇਖੀਦੈ ਤਾਂ ਹੌਕਾ ਜਿਹਾ ਉੱਠਦੈ ਕਿ ਵਚਾਰੇ ਪੰਜਾਬ ਦਾ ਹੁਣ ਕੀ ਬਣੂੰ?
ਉਹ ਸਕੂਲ, ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਚ ਕਦੇ ਵਿੱਦਿਆ ਵਰਤਦੀ ਹੁੰਦੀ ਸੀ, ਉਹਨਾਂ ਚ ਵਿਚਾਰੇ ਜਿਹੜੇ ਇੱਕ ਦੋ ਮਾਸਟਰ ਹੁੰਦੇ ਹਨ, ਉਹ ਜੁਆਕਾਂ ਨੂੰ ਖਾਣਾ ਵਰਤਾਉਣ ਚ ਰੁੱਝੇ ਰਹਿੰਦੇ ਹਨ ਜਾਂ ਫਿਰ ਪੜ੍ਹੋ ਪੰਜਾਬ ਵਰਗੇ ਡਫੂੰਗ ਰਚਕੇ ਸੈਮੀਨਾਰਾਂ ਤੇ ਤੋਰ ਦਿੱਤੇ ਜਾਂਦੇ ਨੇ। ਫੇਰ ਕਹਿਣਗੇ “ਰਿਜਲਟ ਮਾੜੇ ਆਗੇ, ਏਦੂੰ ਤਾਂ ਪ੍ਰਾਈਵੇਟ ਵਾਲੇ ਈ ਚੰਗੇ ਆ”। ਸਕੂਲ ਮਾਸਟਰਾਂ ਬਗੈਰ ਭਾਂਅ-ਭਾਂਅ ਕਰ ਰਹੇ ਹਨ, ਨਵੀਂ ਭਰਤੀ ਬਾਰੇ ਸਾਡੇ ਸਿਆਣੇ ਲੀਡਰ ਨਿੱਤ ਨਵਾਂ ਬਿਆਨ ਦਾਗ ਕੇ ਮੁਕਰ ਜਾਂਦੇ ਨੇ। ਗੱਲ ਅੰਦਰ ਖਾਤੇ ਸਰਕਾਰੀ ਸਕੂਲਾਂ ਨੂੰ ਪ੍ਰਾਈਵੇਟ ਹੱਥਾਂ ਚ ਸੌਂਪਣ ਦੀ ਚੱਲੀ ਜਾਂਦੀ ਐ। ਹਸਪਤਾਲਾਂ ਚ ਜਾ ਕੇ ਵੇਖਲੋ, ਪਹਿਲੀ ਗੱਲ ਤਾਂ ਡਾਕਟਰ ਹੈ ਨਹੀਂ, ਜੇ ਡਾਕਟਰ ਹੈ, ਤਾਂ ਦਵਾਈ ਹੈਨੀ। ਜੇ ਥੋਡੀ ਜੇਬ ਚ ਕੁਝ ਹੈ ਤਾਂ ਸਭ ਕੁਝ ਮਿਲ ਜੂ। ਐਦੂੰ ਮਾੜਾ ਹਾਲ ਹੋਰ ਕਿੱਥੇ ਹੋਊ ਕਿ ਮੁਰਦੇ ਦੇ ਪੋਸਟ ਮਾਰਟਮ ਮਗਰੋਂ ਲਾਸ਼ ਵੀ ਲਾਗ ਲੈ ਕੇ ਚੁਕਾਈ ਜਾਂਦੀ ਹੋਵੇ। ਡਾਕਟਰ ਮਰੀਜ਼ਾਂ ਦੇ ਟੈਸਟ ਕਰਵਾਉਣ ਲਈ ਆਪਣੇ ਕਿਸੇ ਚਹੇਤੇ ਕੋਲ ਭੇਜ ਦਿੰਦੇ ਨੇ ਤੇ ਲੋਕਾਂ ਦੀ ਪੱਟੀ ਛਿੱਲ ਚੋਂ ਕਮਿਸ਼ਨ ਆਥਣੇ ਡਾਕਟਰ ਨੂੰ ਬੰਦ ਲਿਫਾਫੇ ਚ ਸੀਲ ਹੋ ਕੇ ਆਪਣੇ ਆਪ ਪਹੁੰਚ ਜਾਂਦੈ। ਰੱਬ ਦਾ ਦੂਜਾ ਰੂਪ ਸਮਝੇ ਜਾਂਦੇ ਡਾਕਟਰਾਂ ਦੀ ਮਿਲੀ ਭੁਗਤ ਨਾਲ ਜਗਜਨਣੀ ਨੂੰ ਜੰਮਣ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਮੌਤ ਦੇ ਘਾਟ ਉਤਾਰ ਦਿੱਤਾ ਜਾਂਦੈ। ਗੁਰੂਆਂ-ਪੀਰਾਂ ਦੀ ਧਰਤੀ ਪੰਜਾਬ ਚ ਵੀ। ਹੋਰ ਸੁਣ ਲਓ ਸਾਡੇ ਪੰਜਾਬ ਚ ਉਹ ਆਦਮੀ ਜਿਹੜਾ ਬਾਬਾ ਬਣਨ ਦਾ ਢੋਂਗ ਰਚ ਕੇ ਸਿਰ ਸੁਆਹ ਪਾ ਬੈਠਾ ਹੋਵੇ ਜਾਂ ਜਿਹੜਾ ਮਹੀਨਾ-ਮਹੀਨਾ ਨਹਾਉਂਦਾ ਨਾ ਹੋਵੇ, ਉਹਨੂੰ ਹਰ ਕੋਈ ਸਿਆਣਾ ਆਖੇਗਾ, ਪਰ 18-19 ਸਾਲ ਪੜ੍ਹਾਈ ਕਰਕੇ ਡਿਗਰੀਆਂ ਲੈਣ ਵਾਲੇ ਨੂੰ ਕਹਿਣਗੇ ਕਿ, “ਪਾੜ੍ਹੇ ਦਾ ਡਮਾਕ ਹਿੱਲ ਗਿਐ”। ਸਗੋਂ ਬੇਰੁਜ਼ਗਾਰ ਪਾੜ੍ਹਿਆਂ ਨੂੰ ਤਾਂ ਰੁਜ਼ਗਾਰ ਦੀ ਮੰਗ ਕਰਨ ਬਦਲੇ ਸਰਕਾਰੇ ਦਰਬਾਰੇ ਵੀ ਪੁਲਿਸ ਦੀਆਂ ਡਾਂਗਾਂ ਥੋਕ ਦੇ ਭਾਅ ਨਸੀਬ ਹੋ ਰਹੀਆਂ ਹਨ
ਰਹਿੰਦੀ ਖੂਹੰਦੀ ਕਸਰ ਆਹ ਸਰਸੇ ਵਾਲੇ ਨੇ ਕੱਢਤੀ, “ਅਖੇ ਜੀ ਹਮ ਅਪਨੇ ਪ੍ਰੇਮੀਓਂ ਕੋ ਇੰਸਾਂ ਬਣਾ ਰਹੇ ਹੈਂ।” ਮਾਂ ਦੇ ਪੁੱਤ ਨੇ ਐਸੀ ਚਿੰਗਾੜੀ ਛੇੜੀ ਕਿ ਘੁੱਗ ਵਸਦੇ ਪਿੰਡਾਂ ਚ ਮੁੜ ਸਨ ਸੰਤਾਲੀ ਵਰਗਾ ਵੈਰ ਪੈਦਾ ਕਰਤਾ। ਆਪਸੀ ਭਾਈਚਾਰੇ ਚ ਐਸੀਆਂ ਤ੍ਰੇੜਾਂ ਪਈਆਂ ਨੇ ਕਿ ਲੱਖ ਮਲ੍ਹਮਾਂ ਲਾਈ ਜਾਵੋ ਕਦੇ ਨਹੀਂ ਭਰਨਗੀਆਂ। ਇਹੀ ਸਮਝ ਨਹੀਂ ਆਉਂਦੀ ਕਿ ਹੋਰ ਕਿੰਨਾ ਕੁ ਚਿਰ ਰਾਜਨੀਤੀ ਧਰਮ ਉੱਪਰ ਪਲਾਕੀ ਮਾਰ ਕੇ ਬੈਠੀ ਰਹੇਗੀ ਤੇ ਕਿੰਨਾ ਕੁ ਚਿਰ ਪਰਿਵਾਰਵਾਦ ਜਾਂ ਨਿਜੀ ਮੁਫ਼ਾਦਾਂ ਲਈ ਲੋਕਾਂ ਦੇ ਪੁੱਤਾਂ ਦੀਆਂ ਬਲੀਆਂ ਦੇ ਕੇ ਤਸਵੀਰਾਂ ਨੂੰ ਅਜਾਇਬ ਘਰਾਂ ਦਾ ਸਿੰਗਾਰ ਬਣਾਇਆ ਜਾਂਦਾ ਰਹੇਗਾ? ਮੂਕ ਦਰਸ਼ਕ ਬਣ ਕੇ ਤਮਾਸ਼ਾ ਦੇਖਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਜਦ ਕਿਸੇ ਮਾਂ ਦਾ ਪੁੱਤ ਬਲਦੀ ਦੇ ਬੂਥੇ ਜਾ ਵੜਦੈ ਜਾਂ ਕਿਸੇ ਘਰ ਦਾ ਚਿਰਾਗ ਗੁੱਲ ਹੋ ਜਾਂਦੈ ਤਾਂ ਝਟ ਸਾਡੇ ਲੀਡਰ ਮੁਆਵਜ਼ਾ ਦੇਣ ਅੱਪੜ ਜਾਂਦੇ ਨੇ। ਕੀ ਇਹ ਮੁਆਵਜ਼ੇ ਉਹਨਾਂ ਘਰਾਂ ਦੀਆਂ ਖੁਸ਼ੀਆਂ ਵਾਪਸ ਲਿਆ ਸਕਦੇ ਨੇ, ਬਿਲਕੁਲ ਨਹੀਂ।
ਸਾਡੇ ਲੀਡਰਾਂ ਦਾ ਵੀ ਜੱਟ ਵਾਲਾ ਹਾਲ ਐ ਕਿ ਜੱਟ ਗੰਨਾ ਨਹੀਂ ਦਿੰਦਾ, ਭੇਲੀ ਦੇ ਦੇਉ। ਹੁਣੇ ਜਿਹੇ ਹੀ ਵੇਖਲੋ ਕਿੰਨੇ ਪਿੰਡਾਂ ਦੇ ਪਿੰਡ ਰੁੜਗੇ ਹੜ੍ਹਾਂ ਦੇ ਪਾਣੀ ਚ। ਹੜ੍ਹਾਂ ਦੀ ਰੋਕਥਾਮ ਵਾਸਤੇ ਹਰ ਸਾਲ ਮੀਟਿੰਗਾਂ ਕਰਨਗੇ, ਦੁਹਾਈਆਂ ਪਾਉਣਗੇ ਪਰ ਮੁੜ ਜਾਂਦੇ ਨੇ ਸਮੋਸੇ ਖਾਕੇ। ਮੀਟਿੰਗਾਂ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਕਾਰਵਾਈਆਂ ਤਾਂ ਹੁੰਦੀਆਂ ਨੇ ਪਰ ਕਾਗਜਾਂ ਵਿਚ। ਹੁਣ ਕੇਂਦਰ ਮੂਹਰੇ ਪਿੱਟੀ ਜਾਂਦੇ ਐ ਕਿ ਹੜ੍ਹ ਮੁਆਵਜ਼ਾ ਦਿਓ। ਉੱਥੇ ਕਿਹੜਾ ਭਲੇ ਮਾਨਸ ਬੈਠੇ ਆ, ਉਹ ਵੀ ਖੜ੍ਹੇ ਹੀ ਝੱਗਾ ਚੱਕਗੇ। ਜੇ ਕੋਈ ਪੁੱਛਣ ਵਾਲਾ ਹੋਵੇ ਬਈ ਭਲਿਓ ਮਾਣਸੋ ਜੇ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਇਮਾਨਦਾਰੀ ਨਾਲ ਲੋਕਾਂ ਦੇ ਭਲੇ ਵਾਸਤੇ ਸੋਚ ਲੈਂਦੇ ਤਾਂ ਕਿਸੇ ਵਸਦੇ ਰਸਦੇ ਨੂੰ ਕਿਉਂ ਮੁਆਵਜ਼ੇ ਵਾਸਤੇ ਹੱਥ ਅੱਡਣੇ ਪੈਂਦੇ? ਹੁਣ ਤੁਸੀਂ ਆਪ ਵੀ ਦੇਖ ਲਵੋਗੇ ਕਿ ਪਹਿਲੀ ਗੱਲ ਇਹ ਕਿ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਮੁਆਵਜ਼ਾ ਮਿਲਣਾ ਨਹੀਂ, ਜੇ ਮਿਲ ਵੀ ਗਿਆ ਤਾਂ ਅੱਧ-ਪੱਚਧ ਤਾਂ ਆਪ ਹੀ ਛਕ-ਛਕਾ ਜਾਣਗੇ। ਫਿਰ ਦੇਖਿਓ ਕਿਵੇਂ ਫੋਕੀ ਚੌਧਰ ਦੇ ਭੁੱਖੇ ਅਖੌਤੀ ਆਗੂਆਂ ਦੀਆਂ ਅਖ਼ਬਾਰਾਂ ਚ ਫੋਟੋਆਂ ਛਪਦੀਆਂ ਨੇ ਕਿ “ਫਲਾਣੇ ਮੰਤਰੀ ਨੇ ਜਾਂ ਫਲਾਣੇ ਵਿਧਾਇਕ ਨੇ ਮੁਆਵਜ਼ਾ ਵੰਡਿਆ। ਫੋਟੋ ਚ ਨਾਲ ਖੜ੍ਹੇ ਹਨ ਇਲਾਕੇ ਦੇ ਫਲਾਣੇ-ਫਲਾਣੇ ਸਿਰ-ਕੱਢ ਆਗੂ” ਯਾਰ ਕੀ ਕੀ ਗਿਣਾਈਏ, ਤੁਸੀਂ ਕਿਹਡ਼ਾ ਜੁਆਕ ਹੋ ਬਈ ਕੁਛ ਪਤਾ ਨੀ ਥੋਨੂੰ, ਤੁਸੀਂ ਵੀ ਤਾਂ ਮੇਰੇ ਵਾਂਗੂ ਹੌਕਾ ਹੀ ਲੈ ਸਕਦੇ ਹੋ, ਹੋਰ ਕਰ ਵੀ ਕੀ ਸਕਦੇ ਹੋ? ਇਹੀ ਕਹਿ ਸਕਦੇ ਹੋ, “ਹਾਏ ਓਏ ਮੇਰਾ ਪੰਜਾਬ”।
ਜਦੋਂ ਕਦੇ ਪੰਜਾਬ ਦੇ ਮਾੜੇ ਦਿਨਾਂ ਦੀ ਤਸਵੀਰ ਅੱਖਾਂ ਮੂਹਰੇ ਆਉਂਦੀ ਐ ਤਾਂ ਤਖਤੂਪੁਰੇ ਵਾਲੇ ਬਾਬਾ ਚੇਤੇ ਆ ਜਾਂਦੈ। ਫੇਰ ਮੈਂ ਹੱਸੇ ਬਿਨਾਂ ਨਹੀਂ ਰਹਿੰਦਾ। ਤੁਸੀਂ ਵੀ ਜਰੂਰ ਕਹੋਗੇ ਕਿ ਯਾਰ ਕੀ ਕਮਲਿਆਂ ਵਾਂਗੂ ਕਰੀ ਜਾਂਦੈ ਕਿ ਕਿਤੇ ਪੰਜਾਬ ਦੀ ਹਾਲਤ ਤੇ ਰੋਣ ਬਹਿ ਜਾਂਦੈ ਤੇ ਕਦੇ ਤਖਤੂਪੁਰੇ ਵਾਲੇ ਬਾਬੇ ਨੂੰ ਯਾਦ ਕਰਕੇ ਹੱਸਣ ਬਹਿ ਜਾਂਦੈ।
ਮਿੱਤਰੋ, ਗੱਲ ਹੀ ਕੁਝ ਐਸੀ ਐ, ਆਪਣਾ ਵਿਚਾਰਾ ਪੰਜਾਬ ਹਰ ਪੰਜਾਂ ਸਾਲਾਂ ਬਾਦ ਕਿਸੇ ਨਾਂ ਕਿਸੇ ਬਦਲਵੇਂ ਖਿਡਾਵੇ ਦੀ ਗੋਦੀ ਚੜ੍ਹ ਜਾਂਦੈ। ਅੱਗੋਂ ਗੋਦੀ ਚੁੱਕਣ ਵਾਲੇ ਦੀ ਮਰਜ਼ੀ ਐ ਕਿ ਉਹ ਕਿਹੋ ਜਿਹੇ ਹੂਟੇ ਦਿੰਦੈ। ਇਹੋ ਜਿਹੀ ਹੀ ਵਚਾਰੇ ਤਖਤੂਪੁਰੇ ਵਾਲਾ ਬਾਬੇ ਨਾਲ ਵਾਪਰੀ ਸੀ। ਯਾਰ ਗੱਲ ਸੁਣਨ ਲਈ ਮੇਰਾ ਝੱਗਾ ਕਾਹਤੋਂ ਖਿੱਚੀ ਜਾਨੇ ਓਂ। ਲਉ ਸੁਣੋ, ਅਸੀਂ ਦਸਵੀਂ ਵਿਚ ਪੜ੍ਹਦੇ ਸੀ, ਪਿੰਡ ਭਾਗੀਕੇ, ਤੇ ਸਾਡਾ ਯਾਰ ਘੋਨਾ, ਇੱਕ ਦਿਨ ਮੱਲੋ-ਮੱਲੀ ਮੈਨੂੰ, ਮੇਰੇ ਦੋਸਤ ਜੱਸੀ ਤੇ ਹੈਪੀ ਨੂੰ ਆਵਦੇ ਪਿੰਡ ਤਖਤੂਪੁਰੇ ਲੈ ਗਿਆ। ਅਸੀਂ ਜਾ ਕੇ ਅਜੇ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਘਰ ਸਾਈਕਲ ਰੋਕੇ ਹੀ ਸੀ ਕਿ ਇੱਕ 60-65 ਸਾਲਾਂ ਦਾ ਬਾਬਾ ਪੈਡਲਾਂ ਵਾਲੀ ਸਕੂਟਰੀ (ਮੋਪਡ) ਤੇ ਮੌਤ ਦੇ ਖੂਹ ਵਾਲੇ ਸਕੂਟਰਾਂ ਵਾਂਗੂ ਕਾਵਾਂ ਰੌਲੀ ਜਿਹੀ ਪਾਉਂਦਾ ਨ੍ਹੇਰੀ ਵਾਂਗੂ ਲੰਘ ਗਿਆ। ਉਹਦੇ ਮਗਰ ਲੱਗੀ ਹੋਈ ਮਸਤੇ ਹੋਏ ਮੁੰਡਿਆਂ ਦੀ ਟੋਲੀ ਉਹਦੀ ਆਵਾਜ ਨਹੀਂ ਸੀ ਸੁਣਨ ਦਿੰਦੀ। ਅਸੀਂ ਵੀ ਬਾਬੇ ਦੇ ਕਰਤਬ ਵੇਖਣ ਲਈ ਘਰੋਂ ਬਾਹਰ ਸੜਕ ਤੇ ਆ ਗਏ। ਬਾਬਾ ਪਿੰਡ ਦੀ ਫਿਰਨੀ ਉਤੋਂ ਗੇੜਾ ਕੱਢੇ ਤੇ ਆਵਦੇ ਘਰ ਕੋਲ ਆ ਕੇ ਕਹਿ ਦੇਵੇ, “ਉਤਾਰ ਲੋ ਉਏ”। ਇੰਨਾ ਕਹਿ ਕੇ ਫੇਰ ਸੜਕੇ ਸੜਕੇ ਪਿਰੜ-ਪਿਰੜ ਕਰਦਾ ਗੇੜਾ ਕੱਢਕੇ ਘਰ ਕੋਲ ਆ ਕੇ ਫਿਰ ਉਹੀ ਤਰਲਾ ਜਿਹਾ ਕਰੇ।
ਜਦੋਂ ਅਸਲ ਗੱਲ ਬਾਰੇ ਬਾਬੇ ਦੇ ਪੋਤੇ ਤੋਂ ਪੁੱਛਿਆ ਤਾਂ ਓਹ ਵੀ ਅੱਗੋਂ ਚੜ੍ਹਦਾ ਚੰਦ ਨਿਕਲਿਆ, ਹੱਸਦਾ ਹੋਇਆ ਬੋਲਿਆ, “ਯਾਰ ਬੁੜ੍ਹਾ ਕਿੱਦੇਂ ਦਾ ਕੰਨ ਖਾਈ ਜਾਂਦਾ ਸੀ ਕਿ ਮੈਨੂੰ ਸਕੂਟਰੀ ਸਿਖਾਓ, ਅਖੇ ਮੈਂ ਖੇਤ ਗੇੜਾ ਮਾਰ ਆਇਆ ਕਰੂੰ”। ਫੇਰ ਕੀ ਸੀ, ਯਾਰਾਂ ਨੇ ਬਿਠਾਤਾ ਬਾਬਾ ਸਿੱਧਾ ਕਰਕੇ ਰੇਸ ਬਾਰੇ ਤਾਂ ਦੱਸਤਾ, ਬਈ ਐਸ ਗੁੱਲ ਜਿਹੇ ਨੂੰ ਵਟਾ ਦੇਈ ਜਾਈਂ, ਬ੍ਰੇਕਾਂ ਬਾਰੇ ਨਾ ਤਾਂ ਬਾਬੇ ਨੇ ਪੁੱਛਿਆ, ਤੇ ਨਾ ਈ ਆਪਾਂ ਦੱਸਿਆ। ਹੁਣ ਰੇਸ ਤਾਂ ਦੇਈ ਜਾਂਦੈ, ਬ੍ਰੇਕ ਲਾਉਣ ਦਾ ਪਤਾ ਨਹੀਂ, ਤਾਹੀਂ ਘਰ ਕੋਲ ਆ ਕੇ ਕਹਿ ਦਿੰਦੈ, “ਤਾਰ ਲੋ ਉਏ” ਮੈਨੂੰ ਸਾਰੀ ਕਹਾਣੀ ਸਮਝ ਆ ਗਈ ਸੀ।
ਬੱਸ ਇਹੋ ਜਿਹੀ ਹੀ ਆਪਣੇ ਪੰਜਾਬ ਨਾ ਵਾਪਰ ਰਿਹੈ, ਕਿ ਵਿਚਾਰਾ ਪੰਜਾਬ ਜਿਹੜੀ ਵੀ ਪਾਰਟੀ ਦੀ ਸਕੂਟਰੀ ਤੇ ਸਵਾਰ ਹੋ ਜਾਂਦੈ, ਉਹ ਪਾਰਟੀ ਵਾਲੇ ਬਾਬੇ ਦੇ ਪੋਤੇ ਵਾਂਗੂ ਰੇਸ ਦੇਣੀ ਤਾਂ ਦੱਸ ਦਿੰਦੇ ਨੇ ਪਰ ਬ੍ਰੇਕਾਂ ਲਾਉਣੀਆਂ ਨਹੀਂ ਦੱਸਦੇ, ਤੇ ਵਚਾਰਾ ਪੰਜਾਬ ਵੀ ਬਾਬੇ ਵਾਂਗ ਹਰ ਪੰਜਾਂ ਸਾਲਾਂ ਬਾਦ ਵਿਲਕ ਕੇ ਕਹਿ ਉੱਠਦੈ ਕਿ “ਮੈਨੂੰ, ਤਾਰਲੋ ਓਏ, ਮੈਨੂੰ ਬਚਾ ਲੋ ਓਏ” ਇਹਤੋਂ ਅੱਗੇ ਏਸ ਗੱਲ ਦਾ ਸੰਸਾ ਵੱਧ ਖਾਂਦਾ ਰਹਿੰਦੈ ਕਿ ਤਖਤੂਪੁਰੇ ਵਾਲਾ ਬਾਬਾ ਤਾਂ ਸਕੂਟਰੀ ਦਾ ਤੇਲ ਮੁੱਕਣ ਤੇ ਆਵਦੇ ਆਪ ਹੀ ਉੱਤਰ ਆਇਆ ਸੀ, ਪਰ ਆਪਣਾ ਵਿਚਾਰਾ ਪੰਜਾਬ ਪਤਾ ਨੀ ਹੋਰ ਕਿੰਨਾ ਚਿਰ ਇਸੇ ਤਰ੍ਹਾਂ ਬਾਬੇ ਵਾਂਗੂ ਲੰਮੇ ਚੱਕਰੀਂ ਪਿਆ ਰਹੂ।
ਮਨਦੀਪ ਖੁਰਮੀ ਹਿੰਮਤਪੁਰਾ (ਇੰਗਲੈਂਡ)
